Ο πολιτισμός της Κύπρου, με βάση αρχαιολογικά ευρήματα, έχει ηλικία 11.000 χρόνων, και ανάγεται στην 9η χιλιετία π.Χ. (Πρώιμη φάση της ακεραμικής Νεολιθικής περιόδου).

Το νησί εξελίχθηκε σε σημαντικό κέντρο ελληνικού πολιτισμού με την εγκατάσταση των Ελλήνων Μυκηναίων και Αχαίων, μεταξύ του 13ου και του 11ου αιώνα π.Χ. Στα μέσα του 9ου αιώνα π.Χ. άρχισαν να φτάνουν στην Κύπρο Φοίνικες έποικοι, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν κυρίως στην παραλιακή πόλη του Κιτίου. Ακολούθησαν κατακτητές όπως οι Ασσύριοι, οι Αίγυπτοι και οι Πέρσες (8ος - 4ος αιώνας π.Χ.). Από το 30 π.Χ. μέχρι το 330 μ.Χ. υπάγεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ωστόσο, το νησί κατόρθωσε να διατηρήσει την ελληνική του ταυτότητα και η εθνική του κληρονομιά ενισχύθηκε όταν έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της Αυτοκρατορίας των Πτολεμαίων της Αιγύπτου κατά την Ελληνιστική περίοδο (310-30 π.Χ.) και αργότερα του ελληνορθόδοξου κόσμου του Βυζαντίου (330-1191 μ.Χ.). Η ελληνική γλώσσα και πολιτισμός επικράτησαν δια μέσου των αιώνων που ακολούθησαν, παρά το γεγονός ότι η Κύπρος περιήλθε διαδοχικά στην κυριαρχία ξένων δυνάμεων, του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και του Τάγματος των Ιπποτών (Ναϊτών) (1191-1192), των Φράγκων (Λουζινιανών) (1192-1489), των Ενετών (1489-1571), των Οθωμανών (1571-1878) και των Βρετανών (1878-1960).

Οι Ελληνοκύπριοι διαξήγαγαν απεέυθερωτικό αγώνα ενάντια στη Βρετανική αποικιοκρατία από το 1955 μέχρι το 1959. Το 1960 η Κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της. Οι σχετικές συμφωνίες προνοούσαν ότι η Ελλάδα, η Τουρκία και η Βρετανία θα ήταν εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της χώρας, ενώ η Βρετανία θα διατηρούσε στο νησί δύο κυρίαρχες βάσιες. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εξουσία θα μοιραζόταν μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων με αναλογία 7:3. Αυτό έδωσε στην τουρκοκυπριακή κοινότητα (αριθμητική μειονότητα 18% του πληθυσμού) δικαιώματα συμμετοχής στην Κυβέρνηση και τη Δημόσια Υπηρεσία κατά 30%. Επιπρόσθετα, δόθηκαν δικαιώματα αρνησικυρίας στην τουρκοκυπριακή κοινότητα σε σημαντικά θέματα.

Οι σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων υπήρξαν για αιώνες ειρηνικές και φιλικές. Ωστόσο, συγκεκριμένες πρόνοιες των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και του Συντάγματος του 1960, έμελλε να αποδειχθούν αιτία εσωτερικών προστριβών και εξωτερικών παρεμβάσεων. Το ίδιο το Σύνταγμα καλλιέργησε τις διαφορές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου, προωθώντας περισσότερο τις διαιρετικές τάσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων παρά τις συνενωτικές. Οι Ελληνοκύπριοι ήταν αποφασισμένοι να ενδυναμώσουν την ενότητα του κράτους, ενώ η τουρκοκυπριακή ηγεσία, με την έντονη παρότρυνση και καθοδήγηση της Τουρκίας, επεδίωκε τον εθνικό διαχωρισμό και τη γεωγραφική διχοτόμηση.